Tassie

Gepakt en gezakt met een nette 7,5 kg handbaggage zijn Linda en ik donderdag op weg gegaan naar het vliegveld. Onderweg hadden we al een smsje gekregen van Jetstar dat we ongeveer 3 uur vertraging zouden hebben. ‘Lekker’ dachten wij, wat moeten we nu? We zijn al bijna op het vliegveld, gelukkig zijn we er altijd veel te vroeg, dus nu ook. We hebben 4 uur gewacht op de vlucht. De tijd hebben we gevuld met een kopje koffie, voor Linda een smoothie, het einde ipv het begin van een sappige roman en enkele pepernoten die we nog over hadden.

Na een rustige vlucht hebben we de shuttlebus opgezocht die ons naar het hostel bracht. Het hostel was erg goed, centraal gelegen in Hobart. We hadden een zes persoons meiden kamer. Ieder had een sleutel en we konden dus gaan en staan waar we wilden. Het hostel is een goed idee. Je leert nieuwe mensen kennen, je deelt de slaapkamers, douches, toiletten en keuken. Ieder had een eigen mandje waar je je boodschapjes in kunt doen waar ook iedereen vanaf blijft. ’s Avonds zit je allemaal bij elkaar in de woon-/eetkamer.
Omdat we pas tegen 10 uur in het hostel aan kwamen, zijn we snel gaan slapen zodat we de volgende dag vroeg naar the tourist information centre konden. Dit stond immers voor donderdag avond op de planning.

Op de kamer hebben we een aardige Belgische ontmoet: Julie. Zij sprak geen Nederlands(meer) dus de voertaal was het gehele weekend Engels. Geen probleem, we zijn inmiddels geoefend Engels-sprekers. Julie is 32 jaar en bezig met haar wereldreis. Voorheen werkte ze als ambtenaar in Brussel en heeft nu alles achter gelaten. Knap!
Ze heeft ons vrijdagmiddag meegenomen naar Tuhane Forest Air Walk. Hier hebben we ruim 3 uur gelopen, deels over de toppen van de bomen. We hebben zo veel mooie dingen gezien! Alles was zo mooi, groen, onbewoond! Helaas is het totaal niet vast te leggen met onze camera’s, maar we hebben ons best gedaan!
Vanaf Tuhane zijn we terug gereden naar Hounville. Vanaf daar zijn we via Cygnet, Gordon en Kettering alle baaien af gereden. Een voor een een plaatje! We hebben er een hele middag over gedaan. Eenmaal terug in Hobart hebben we ons snel omgekleed en zijn we fish ‘nd chips gaan eten in de haven. Daarna hebben we de zonsondergang kunnen bewonderen op Mt. Wellington. Dit is een 1200 meter hoog uitkijkpunt. We waren boven de wolken en voelde ons net een troetelbeertje! *de tekenfilm*. We hadden een schitterend uitzicht en hebben ervan genoten.
Die dag hebben we verder niets meer gedaan.

Zaterdag zijn we ’s ochtends naar de Salamanca market gegaan. Ons was verteld dat dit een grote markt was. Juist, een grote markt, zal dus wel meevallen. Eenmaal aangekomen, was het echt een grote markt. Echter was het meer een braderie. Er werd van alles en nog wat verkocht. We zagen niets wat ons interesseerde, alles was er poepduur.

’s Middags zijn we met een tour mee gegaan die uiteindelijk naar Port Arthur zou gaan. Onderweg zijn we op verschillende plekjes gestopt, mooie foto’s gemaakt en weer verder gereden. Het regende de hele dag, dus dat zat ook niet echt mee! Wel zijn we onderweg gestopt bij het monument dat eer deed aan Albert Tasman, de Nederlander die Tasmanië op de kaart heeft gezet.
Na een tijdje gereden te hebben, hadden we de keuze: rondlopen door Richmond, een klein stadje, of wijnproeven. Aangezien het nog steeds regende, koos iedereen voor het wijnproeven. Linda en ik zijn tot de conclusie gekomen dat rode wijn niet echt ons ding is, maar witte wijn goed te doen is. Weten we dat ook weer!

Eenmaal aangekomen bij port Arthur hebben we zelf 2,5 uur de tijd gekregen om het gebied te verkennen. Port Arthur is een gevangenis voor criminelen die in Engeland al enkele malen veroordeeld waren, vervolgens naar Australië gestuurd zijn omdat ze in Engeland niet meer welkom waren, nog een fout maakte en om vervolgens opgesloten te worden in Port Arthur. Ze zaten hier 23 uur per dag opgesloten in een klein hokje. Een uur per dag mochten ze even de benen strekken. Verder was Port Arthur een klein dorp met alle beroepen die nodig waren om de gevangen te voorzien van de dingen die ze nodig hadden. Postoffice, schoenmaker, kerk alles was er! Zelfs een huisje voor de doctoren, echter vlogen die telkens in, ‘die gaan daar toch niet wonen?!’.

Omdat het regende was het niet erg leuk om buiten rond te lopen, dus na 1 uur hielden we het al voor gezien. We hadden alle ruines gezien. Een heel deel van de huizen waren dicht, omdat het al na 17 uur was. Dat mocht de pret niet drukken. We zijn snel binnen gaan eten, waar we tot de conclusie kwamen dat eigenlijk de hele groep al binnen zat. Omdat we nog ruim 1,5 uur over hadden, heeft de gids ons meegenomen naar uitkijkpunten in de omgeving. We hebben prachtige kliffen en rotsen gezien. De gids kon veel vertellen, dus dat was erg fijn!
’s Avonds hebben we de Ghosttour gedaan in Port Arthur. We dachten dat er enge verhalen uit de geschiedenis te horen zouden krijgen. Dit viel tegen, we kregen spookverhalen te horen uit een wat recenter verleden dan we hoopte. Kortom: mensen die spoken/geesten hadden gezien tijdens hun bezoek aan Port Arthur. Mijn mening: totaaaaaaal niet mijn ding. Ik scheet nog net niet in mijn broek en wist niet waar ik moest kijken. De regen zorgde trouwens wel voor de juiste sfeer. Onze verhalenverteller deed het erg leuk en ook hij was gelukkig bang om de geesten te zien. Was ik toch mooi niet de enige!

Die avond waren we laat thuis, slecht nieuws want zondag zouden we al om 7 uur opgehaald worden! Na een korte nacht zijn we op tour gegaan richting Wineglassbay. We wisten niet precies wat voor een tour we geboekt hadden, want we konden er geen wijs uit op internet. Het was goedkoop, dus zal wel goed komen. We waren immers een dag onder zeil.
Het princiepe was hetzelfde als zaterdag: lang rijden en vaak stoppen om mooie natuurgebieden te bewonderen. Maar uiteindelijk, rond de middag, kwamen we aan waar we moesten zijn. De weg naar lookout point van Wineglass bay. Na een kleine 20 minuten op een langzaam tempo lopen *Aziaten in de groep!*, waren we bij het uitkijkpunt. In een woord: geweldig! Zo mooi, zo romantisch, zo sprookjesachtig!

Toen hadden we de keuze: met de bus naar twee andere uitkijkpunten rijden of 1,5 uur naar beneden lopen naar het daadwerkelijke strand van Wineglass bay. Linda is met de bus meegegaan, ik ben gaan lopen. Samen met Victor uit Spanje, zijn we in 20 min naar beneden gelopen en wat we daar zagen was nog mooier dan wat we van boven zagen! Ik heb er volop van genoten!
Na de nodige foto’s wilde we onze lunch gaan nuttigen. Echter zagen we tot onze verbazing dat er een kangaroe bij onze tassen zat. Wat lief om te zien! Een echte, ‘wilde’ kangaroe! We hebben nog heel wat foto’s van het beessie gemaakt, ook van moeder de vrouw, want die kwam ook kijken. Zij had een kleine Joey bij, in haar buidel! Te lief gewoon. Nu kan ik echt zeggen dat we in Aussie geweest zijn.
Om terug naar boven lopen hebben we er wat langer over gedaan. Het was zwaar en we waren kapot, maar het was zeker de moeite waard geweest!
Daarna zijn we tevreden weer naar het hostel gebracht. Wat een dag! Zulke tochten wil ik zeker vaker doen!

Maandag hebben we rustig aan gedaan, nog een beetje wat geshopt en vervolgens naar het vliegveld om terug te vliegen naar Melbourne.
Wat een ervaring, zo dicht bij, maar toch ook zo ver weg. Weer een mooie herinnering, maar menig mens jaloers op zal zijn. Ik deel de foto’s graag met jullie!
http://mariekegeven.mijnalbums.nl/

Nu weer terug aan het werk. Het product is inmiddels af en wachten op de feedback. Waarschijnlijk hebben we alle moeite voor niets gedaan, school kwam met de melding dat ze het voortaan anders doen. Geen projecten meer, alleen actie in de praktijk. We shall see!
Nog maar 5 weken. Over 31 dagen zie ik Staf weer, over 37 dagen komt Floortje, en over 53 dagen zijn we alle vier weer thuis! Time flies when you’re heaving fun!