Laatste keer,,,

Daar zijn we weer, voor de laatste keer van deze Australiëreis.
Afgelopen twee weken zijn we met de Jucycar op pad gegaan. Met z’n zesen: Floortje, Marieke, Linda, Staf, Charly (tuinkabouter) en Brandon (TomTom).
Op 7 januari zijn we vertrokken richting Mt. Buffalo. Daar stonden we op een camping die enigszins vol was, maar dat mocht de pret niet drukken. Er was veel belangstelling voor onze camper, dat was erg grappig.
Het is heel normaal op de campings in Australië dat er een BBQ-plaats is. Staf kon zich dus helemaal uitleven. Tijdens het koken/BBQ-en heeft hij geëmigreerde Dutchies ontmoet. Erg aardig. Zij leven nu in Rosebud en we waren welkom als we er langs kwamen voor een echte Aussie BBQ. Altijd leuk!
Helaas regende het erg veel die nacht, dus was de hele penthouse aan de binnenkant nat. Ook de lakens, kussens en de gedupeerde bovenin: Staf en Moi.

Zondag zijn we nog naar de markt geweest in een dorpje verderop en we wilden nog naar watervallen rijden. Echter regende het de hele dag en de vooruitzichten waren niet om te springen, dus hebben we besloten die dag alvast verder te rijden naar Omeo.
Hier stonden we op een hele leuke camping. Helemaal leeg: Just pick a spot! Okee! De camper stond op een plaats, we hebben een picknicktafel getsjoept en op de plaats naast ons gezet, het beddengoed en matrassen stonden op de volgende plaats in de zon te drogen. Staf heeft nog een campvuur gemaakt waar we s avonds lekker bij hebben gezeten.

Maandag hebben we onze tocht voortgezet richting Lake Entrance. Eenmaal hier aangekomen hebben we snel een camping gezocht, “pootjes uitgedraaid” en lunch gevonden: Fish & Chips! Daarna zijn we naar het strand gegaan, want ja, het was goed weer! Er stond een stevige wind en we werden haast gezandstraald. We hebben nog in de zee gezwommen, maar dat was toch wel zwaar door de sterke stroming.
Dinsdag zijn we naar de Fairy grotten geweest in de buurt. Erg indrukwekkend om te zien hoe smal de doorgangen zijn en hoe laag “plafond” vaak is. We hebben mooie stalactieten en stalagmieten gezien. Onder de tour hebben we nog ruzie gekregen met wat Aziaten die het blijkbaar niet normaal vinden dat wij aan hen vragen om het kind stil te houden omdat we er weinig van verstaan. “Hopelijk krijgen jullie noooooit kinderen!” altijd fijn zo’n boodschap, maar wij hebben ook voor de tour betaald denken wij Dutchies dan!

Woensdag zijn we doorgereden naar Wilsons Promatory. Hier stonden we in een National Park. Je kon er goed wandelen door de bergen en natuurgebieden. Hier hebben we goed gebruik van gemaakt. Na aankomst (en het drogen van alle lakens natuurlijk) zijn we met zijn vieren richting Squeeky beach gelopen. Daar piept het strand ook echt, vandaar de naam.
Ze hadden ons al gewaarschuwd voor Wildlife, echter hadden we het niet helemaal door dat die dan ook dichtbij de camper komen. ’s Avonds zaten we te kaarten in de camper en Staf besloot dat hij wat wilde drinken. Hij stapt de wagen uit, loopt naar de achterkant van de wagen (waar de keuken zit) en springt ongeveer 3 meter op, begint te schreeuwen en komt heel snel terug in de wagen. Wij zouden geen meiden zijn om gezellig met Staf mee te schreeuwen. Wat was er aan de hand?: Staf stond langs een wombat, en dat had hij niet verwacht. Prachtig! Wat hebben we gelachen, want twee minuten later speelde het zelfde spel zich weer af! Jaja, we zijn echte survivors!
Op donderdag zijn Staf en ik samen de Lilly Pilly Gully route gelopen. In het totaal ruim 10 km en naar de top ongeveer 350 meter. Het weer was niet heel mooi, maar met poncho loop je ook droog. Onderweg hebben we nog een echte, wilde koala gezien. Hoe vet! Na heel wat “oe” en “aah” zijn we snel doorgelopen naar de top. Wat een uitzicht! We keken onze ogen uit. Ondertussen hebben we ook nog de Geile Oekietoekie Vogel gehoord. Zag er een beetje uit als Staf, maar staat nog niet op de nationale vogel lijst. Ideetje misschien? (Vogel bestaat niet echt, maar is een creatieve gedachten van Staf)
Na afloop van de wandeling hebben Staf en ik nog een wombat gezien van dichtbij. Ze zijn log, matig sloom en totaal niet knuffelbaar want ze hebben een stugge vacht.
Zus en Linda hebben ondertussen een kortere route gelopen en ook zij hebben veel mooie dingen gezien.
Na het lopen zijn we nog naar het strand aan de rivier geweest. Erg leuk, Linda en zus hebben nog gezwomen. Toevallig kwam er een erg leuke strandwacht op ons af, met de melding dat er een sterke stroom stond. Naar onze mening had hij wel een oogje op Zus, na aandringen deed ze hier niets mee.
Op deze camping hebben we ook gebruik gemaakt van de Lama-kaartjes die zus meegebracht had uit Nederland. We hadden erg veel lol tijdens het moordspel en de camping kon meegenieten van ons theaterspel. Top idee!

Vrijdag zijn we aangereden richting Philip Island. Hier hebben we meteen een drie-parken-kaart gekocht zodat we naar het koala reservaat, de pinguïns en naar de koeienfarm konden gaan. Vooral dit laatste was erg interessant, nooit geweten hoe je een koe melkt! Ook hebben we gezien hoe je ijzer moet smeden, goed om te weten als mijn paardje nieuwe hoefjes nodig heeft.
Als eerste zijn we natuurlijk richting de koala’s gegaan, aangezien iedereen hyperactief in de wagen de longen uit mijn lijf aan het schreeuwen was om die beesten. Wat een goede zet, we hebben eindelijk koala’s in actie gezien. Altijd gedacht dat die beesten alleen maar zaten en aten. Niet dus, de foto’s volgen. Na het koala spotten zijn we doorgereden naar de koeienfarm. Dit was eigenlijk een nationaal erfgoed met genoeg grond erbij van een voormalig Engelsman. Leuk om die “ruines” te zien.
’s Avonds zijn we pinguïns gaan spotten, want dat hoort op Philips Island. Er wordt in mijn oor gefluisterd: met de nadruk op spotten. Inderdaad, kleine beestjes van nog geen 40 cm, die in schutkleuren het strand over steken. En wij, wij zaten daar, net zoals alle andere toeristen “oeh” en “ahhh”. Eigenlijk best belachelijk als je er over nadenkt: er zijn gewoon tribunes om op te zitten, en die zaten ook bomvol om naar pinguïns te kijken die misschien veilig thuis komen.
Staf had na afloop nog een echte Aussie CD gekocht met allemaal Aussie liedjes erop. Hij is er twee minuten blij mee geweest en we hebben hem niet eens af geluisterd!

Zaterdag zijn we naar Lorne gereden. Daarvoor zijn we vanaf Sorento met de boot over gegaan om vervolgens the Great Ocean Road te berijden. In Lorne heeft Staf het laatste plekje op de plaatselijke camping weten te bemachtigen, zodat we hier twee nachten konden slapen. Omdat Lorne aan het strand ligt was er natuurlijk ook een leuke boulevard. Hier hebben we overheen gewandeld en zijn al snel op het strand beland. Doordat het weer eindelijk beter werd, besloten we om hier surflessen te nemen en wel op zondag.
We hadden allemaal erg veel zin in het surfen en begonnen de lessen vol goede moed. Gelukkig hadden we een klein klasje (11) met ook grote mensen (die er nóg minder van bakte) en twee leraren. Na twee uur surfen, heel wat zout happen en nose-dives later, zijn Staf zus en ik er toch in geslaagd enkele mooie golven te pakken en daar surfgebruik van te maken. Linda was achteraf beter op een bodyboard. Toch hebben we allemaal genoten van het feit dat we de kans hebben gekregen om te surfen en onszelf volkomen voor paal te zetten.
Omdat het surfen zo goed beviel, hebben we na de lunch de boarden weer gehuurd om nog de hele middag te kunnen zouthappen. Lovely! Linda had dit keer voor een bodyboard gekozen, waar haar kwaliteiten nu echt op uitkwamen.
verder hebben we nog in de zon gelegen, nogmaals de boulevard gelopen, Fish & Chips gegeten en Staf is zelfs naar de kapper geweest.

Op maandag toen we bezig waren om in te pakken, kwamen er opeens allemaal vogels (papagaai-achtige) aangevlogen. De buurman heeft ons vogelzaad gegeven, zodat wij deze papagaaitjes konden voeren. Dit was erg leuk om te doen.
Ergens op de camping leefde ook nog een waliby en een koala, echter hebben we deze niet kunnen bewonderen. Helaas, het is niet altijd feest.
Na de lunch zijn we aangereden richting the Grampians. Tijdens de chauffeurswissel merkten we op dat the penthouse niet helemaal goed vast zat. Na veel gebel met Jucy, een bezoek van de Victoriaanse wegenwacht, heel wat koffies en nog een belletje met Jucy, hebben we besloten de wagen de volgende dag terug te brengen. Er was immers meer loos (lekkende penthouse die ook niet meer open kon blijven staan, kapotte stoelen, defecte dvd spelers en lekkende watertank). Beetje jammer, maar we maken er maat het beste van.

Dinsdag hebben we de wagen terug gebracht naar St. Kilda en zijn we daarna naar het strand gegaan.
Woensdag zijn we met z’n vieren naar the Australian open geweest. Hoe stoer is dat! Als we er dan toch zijn…. We hebben mooi tennis gezien, enkele bekende spelers en zelfs een best goede match van Michaela Krajicek (alle dutchies zaten bij die match ofzekorse!). We hebben genoeg zon gehad die dag. Toevallig kwamen we Kimberley ook nog tegen! Zij heeft Zus en mij naar huis gereden. Staf en Linda zijn nog een burger gaan eten en hebben daarna de trein genomen.

Donderdag zijn Staf en ik samen de stad in gegaan, na een lekkere lunch, wat winkeltjes en uiteindelijk zijn we ook nog naar een exhibition about skate-art geweest. Vooral dat laatste was erg leuk om te zien.
Die avond hebben we nog samen noodles gegeten bij Lillydale Lake.

Vrijdag hebben Staf en ik boodschappen gedaan, want die avond hadden we een goodbye BBQ. Daarna zouden we nog naar the city gaan, maar daar hadden we geen zin meer in. Dus Staf is lekker de keuken ingedoken voor allerlei salade’s en ik heb ook gedaan waar ik goed in ben: slapen.
De BBQ ’s avonds was erg gezellig. Dehan, Kylie, Ryder, Jett, Kyle, Ellie, Marion, Ashley, Kimberley, Kira en Lee waren er allemaal. Na een geslaagde avond zijn we moe maar voldaan echt het bedje in gedoken.

Vanmorgen hebben we rustig onze tassen gepakt. Dit duurde nogal lang, natuurlijk had ik weer te veel troep, die overal bij gestopt moest worden. Ook Linda was aan het worstelen met de kilo’s in haar bagage. Nu denken we goed te zitten, maar het blijft afwachten.
Annette is net nog even koffie komen drinken, we hebben al avond eten gehad en over 30 min rijden we dan echt aan. Op naar Melbourne Tullamarine. Het einde van ons avontuur.

Ik ben wel weer blij om thuis te komen, maar ga het hier enorm missen. Al die lieve mensen die voor ons gezorgd hebben gedurende de 24 weken. Ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken, het was de kans van mijn leven. Zoveel geleerd, zoveel gezien. Maar nog niet genoeg, dus dat betekend dat we terug komen! Slaapplaatsen zijn al geregeld.

Tot snel!
Liefs Marieke xoxo

Zondag ben ik weer thuis, zondag ren ik vol liefde mn gemiste trappen weer op en neer en maak ik een vreugde rondje door Weert op mn fietsje. Boh, wat heb ik dat gemist,,,,!!